شروع جدید!

قصه از کجا شروع شد

از گل و باغ و جوونه

از صدای مهربونه یه سلام عاشقونه

دقیقا پارسال همین روز اولین بار منو دیدی. اما من ندیدمت. از اون روز هر وقت  منو میدیدی برام پیغام میگذاشتی  که دیدمت و منم که مشتاق دیدنت بودم کلافه میشدم.  بارها با هم صحبت کردیم. خندیدیم و رفاقت کردیم.  خیلی از رفتارهایت را شناختم.. اماهنوز ندیده بودمت. خلاصه یک روز که اتفاقی در یک خیابان مشترک می رفتیم به من فهماندی که خودت هستی! رنگ مانتو و حرفهایی که می زدی هنوز از  ذهنم میگذرد.

شناختمت و این ماشین شد رمز آشنایی ما. از اون روز هر وقت کنار دست راننده این ماشین مینشستی و من میدیدمت  ناخداگاه چشمام برق می زد و از ته دل میخندیدم. میخندیدی. یادت میاد؟ چه روزهای قشنگی. تابستان این اتفاقها افتاد و پاییز که شد  تنهایی که در این بیست و دو سال و خرده ای  عمر به من بیشتر از همیشه فشار می آورد  منو به فکر وا داشت. اول آبان ترانه بزرگ  آبی ام را برایت زمزمه کردم و به هر شکلی بود تو را شریک طرح بارانی ام کردم. هجده آبان را هم به خوبی گذراندیم و  شدیم رفیق راه.

امروز دقیقا یک سال از بیست و سوم اسفند ماه هشتاد و یک میگذرد و این بار هم من تو را میشناسم هم تو مرا و آینده ای بهتر را در انتظاریم. آینده ای که با هم بودن را نه دزدکی و پنهانی و گهگاهی مجازی بلکه حقیقی و  قانونی جستجو میکنیم. با اینکه قانون در مرامنامه مان  قلبی و دلی است فقط امان از تعصب و غیرت و حرف مردم!

و اما داستان این صفحه! دوست داشتم از حصار خجالت بیرون بیایم. برایم مهم نیست که از سوی روشنفکران متهم به لمپنیسم شوم یا عوام زدگی و یا چیز دیگر. و این را برای خودم یک جهش بزرگ میدانم.

 هیچ چیز بهتر از داشتن یک سقف مشترک نیست. هیچ جا بهتر از خانه برای خلوت کردن و درد و دل کردن نیست. و حالا که همان حصارهای قانونی و عرفی ما را از با هم بودن دور میکند چه سقفی بهتر از سقف اینترنت دوست داشتنی که هنوز هم با وجود ده ها مانع آزاد تر از هر پدیده ای در کشور نفس میکشد. به خانه ما خوش آمدید!

***

راستی امروز بیست و سوم اسفند ماه است.

                                                                          تولدت مبارک!