بعد از مدتها اومدم به خونمون جایی که به زحمت و هزار امید بناش کردیم. خونه ای که توش قسم خوردیم به تمام مقدساتمون به قلب های عاشقمون به وسعت نگاهمون تا با هم بمونیم و بسازیم.

دلم بدجوری بی تاب اینجاست و وقتی نمیبینمش بی قرارترینم. شاید حرفمو باور نکنید اما دلم واسه تک تکتون و سر زدن به صفحه هاتون برای محبتاتون انتقادادتون و مهربونیا و همراهیاتون تنگ شده.

از همه بیشتر دلم برای آرتا و آرتین دوستانی که از اول همراهیمون کردن برای بهنام که همیشه منو در جریان کارهاش قرار میداد و با هم مشورت میکردیم برای ایمان راشنو رز نقره ای فرداها مهناز و دلقک همه و همه تنگیده.

وای دلم خیلی هواتونو کرده دوست دارم تو جمعتون باشم اما نمیتونم!شاید برای خودم بهتر باشه تا به این وسیله بتونم خودمو برای امتحانات خرداد به خصوص کنکور ۸۴ که نزدیکه آماده کنم. نمیدونم والا!

باور کنید من با اینکه نیستم اما دلم واقعا پیشتونه و نمیتونم هیچکدومتونو فراموش کنم. محی ازتون برام حرف می زنه و مثل الان چشام بارونی میشه! من دیوونه نیستم راست میگم فقط دیر اومدم و زود به همتون وابسته شدم. دوستتون دارم.

نزارن اینجا روح خودشو از دست بده مواظب تک ستاره وجودم محی باشین. دوست ندارم وقتی تو خونه نیستم دل و دماغ نوشتن نداشته باشه.موحیمو تنها نزارین و خو نمو میسپرم به شما.

به امید دیدار

                        طلی