امروز نوبت طلی بود که اینجا بنویسه اما مریضی و درد نذاشت. خونه بدون خانوم خونه معنی نداره. اینو هر وقت که مامان به سفر می رفت میفهمیدم! همه شلخته میشدیم. خونه روح نداشت و همه چیز بهم ریخته میشد. حالا هم دقیقا چنین حسی دارم. اصلا اینجا برام سنگین شده و فقط به خاطر قولی که به طلی دادم که حتما به روز میکنم  اینجا هستم.

از دیشب مثل اینکه حالش بد شده و درد میکشه و وقتی به درد و زجرش فکر میکنم تنگی نفس میگیرم شل میشم و نمیتونم حرکت کنم. وقتی تصور میکنم که طلی پر انرژی روی تخت تو اتاقش دراز کشیده و درد رو تحمل میکنه  برام عذاب آوره. کاری هم از دستم بر نمیاد. نه میتونم برم پیشش تا ببینمش و  نه میتونم خوبش کنم. وقتی به این فکر میکنم که چرا نمیتونم ببینمش میخوام گر بگیرم. ای کاش میتونستم سرمو بزنم به دیوار. چه میدونم یه جوری که سبک بشم. اما هیچ کاری نمیشه کرد! ...

البته گلگی من ازش که چرا قرصهاشو به موقع نخورده و  خودشو به این روز انداخته  سر جاش هست اما الان وقت اقامه دعوا نیست. دوست دارم همین الان خوب بشه اما شاید انتظار زیادی باشه پس خدا کنه زود تر خوب بشه! شما هم براش دعا کنین تا زود تر  بیاد آخه این خونه بدون طلی تاریکه.