هر روز بد تر از دیروز. روز به روز شرایط برای ما سخت تر میشه! مثلا ما با همیم. اما هفته ای یک بار هم همدیگرو از نزدیک نمیبینیم. با هم بودنو در یک کابین کافی نت فقط می بینیم که اگه کلاسی تعطیل بشه و یا فرصتی پیش بیاد بریم توش همدیگرو سیر نگاه کنیم. تازه نگاه سنگین پسر و دختری که مسئول کافی نت هستند همیشه دنبال ماست. اینها خیال میکنند ما درون کابین چه کارها که نمیکنیم! حتی یک لبخند بلند نمیتونیم به هم بزنیم و یا راحت و بدون دغدغه بگیم همدیگرو دوست داریم و دلمون واسه هم تنگ شده. همه چی باید قانونی باشه تا ضایع نشیم!!

معجزه گراهامبل هم که همیشه دوای درد ما نیست. تازه اونهم که گاهی پدر طلی تصمیم میگره چند روزی رو به دلیل کسالت در منزل باشه  از دست میره و فقط میمونه اس ام اس! تکنولوژی جدید که باید و مجبوریم عاشقش باشیم و بهش نگیم بالا چشش ابروست!

قبلا هم گفتم قدم زدن برای ما رویاست و الان هم با هم بودن غیر قابل دسترس! شهر کوچک هم قدرت هیچ مانوری به ما نمیده.

من به جهنم حال طلی هر روز بدتر از دیروز میشه و به قول خودش هر روز  به گلای بالشش  آب میده! و این بیشتر منو دیوونه میکنه!

یکی ما رو درک کنه! به خدا ما سیاسی نیستیم و دم از آزادی های اجتماعی و ... نمیزنیم.  ما دو نفر به نظر شما  نظم جهانی و مملکتی رو به هم میزنیم؟  یا باعث میشیم امریکا تحریم های جدیدی بر علیه ایران اعلام کنه؟

تو رو خدا یکی راه پیش پامون بزاره...